Tijdens een coachen met honden sessie van een Management team kregen we van de CEO de vraag voorgelegd om eens kritisch te kijken naar zijn MT. Hij had het gevoel dat er “iets” niet helemaal
klopte maar hij kon er de vinger niet achter krijgen.
Zijn MT bestond uit allemaal mannen en een vrouw, zij was de HR director. Om zich in deze mannenwereld staande te houden moet je van goeden huize komen en dat kwam ze zeker!
We zijn begonnen met een paar basis oefeningen waarin we zicht krijgen op het onderling vertrouwen en communicatie structuren. Bovendien leren de mensen de honden en de honden de mensen kennen. Voor ons een goede manier om hond en mens te matchen in bepaalde oefeningen.
Tijdens de volgende, simpele, oefening mochten twee mensen, ieder aan de kant van een twee tal sprongen en een tunnel, de hond naar zich toe roepen. Twee enthousiaste managers begonnen met de
oefening en lieten perfect zien hoe die kon worden uitvoert. De “hond van dienst” had er zichtbaar lol in en sjeesde vrolijk van de ene naar de andere manager. “Geen kunst aan deze oefening” was
hun te verwachten reactie.
Daarop besloot de HR dame samen met een andere collega de oefening ook “even” te doen. Zij stuurde de hond naar haar collega die hem riep en de hond stoof, zonder er bij na te denken, weg bij de
HR dame naar haar collega. De terugweg was echter wel een dingetje. Hoe zij ook haar best deed de hond maar een hindernis en week vervolgens af om naar andere mensen buiten de groep te gaan. No
way dat hij terug ging naar de HR dame. De oefening werd echt ettelijke malen uitgeprobeerd maar ze kreeg de hond niet naar zich toe.
Zoals altijd gaven we ook aan haar de suggestie: “als de hond niet doet wat jij verwacht, doe dan iets anders”. Daar wilde ze wel even over nadenken…. De eerste suggesties waren harder roepen of
iets anders roepen maar dat bracht geen verandering.
De hond kwam pas echt naar haar toe toen ze achter uit liep (ruimte geven) en door haar knieën ging (zich kleiner maken). Dat hebben we haar ook gevraagd: “Wat heb je nu exact gedaan?” Zij kon inderdaad vertellen dat ze zich kleiner had gemaakt en ruimte had gegeven. Daarop natuurlijk onze vraag: “durf je dat in jouw rol als HR manager ook?” Want in de praktijk bleek dat haar collega’s wel even moesten slikken als ze naar HR moesten en dat ze zich, om zich als vrouw staande te houden, wel eens groter voordeed dan ze was.
Wat een eyeopener voor de CEO, “ik heb mijn probleem gezien” zei die. “Mijn HR manager moet zich aanpassen!”
Reden voor ons om hem eens te vragen wie er leiding geeft aan dit team met een probleem? Met schaamrood op zijn kaken gaf hij toe dat hij dat is.
Kan iedereen zichzelf zijn in uw team en hoe zou iedereen zich voelen als hij of zij gewoon zichzelf zou kunnen zijn? Wat zou het betekenen voor uw team en uw bedrijf als u alle problemen voor zou kunnen zijn, als er geen energie verloren gaat aan het oplossen van interne situaties.